به بهانه دومین سال زندگی در کانادا

سلام به همه دوستان عزیز.چند روز پیش دومین سالگرد ورودمون به کانادا بود اما اونقدر درگیر و گرفتار بودم که نتوانستم حتی چند خطی بنویسم.
امروز به بهانه این دو ساله شدن میخوام از همه چیز و همه جا برای شما بگم.البته هر چی گفتنی داشتم رو قبلا گفتم اما خوب بعضی وقتها تکرار بعضی از نکات خالی از لطف نیست.
قبل از اومدن به این جا همیشه کمی تردید و ترس تو وجودم بود.آخه اخبار همیشه نشون میداد دیونه های مست میان تو خیابون یا مدرسه و...به همه شلیک میکنند یا .... اومدم و دوسال و اندی هم زندگی کردم و به لطف خدا حتی یک مورد هم ندیدم.ترسم اشتباه بود و ناشی از تاثیر اخبار دروغینی که سالها به خوردم داده بودند.میدونید که امسال هم کانادا برای چندمین سال پیاپی امنترین کشور جهان با رشد منفی جرم و جنایت شناخته شد.
دوبار در این دو سال محل سکونتم رو تغییر دادم در دو جای مختلف زندگی کردم و با آدمهای زیادی آشنا شدم.یک سال اول همونطور که اکثر شما میدونید زندگی من با وجود هموطنان عزیزم جهنم بود(البته بعد فهمیدم از این هموطنان شیرین گفتار در همه جای دنیا به وفوور یافت میشه !!!!! ) اما به لطف خدا در شهر جدید زندگی روی زیبای خودش را به ما نشون داد.حالا کارم با هموطنانم در حد یک سلام و علیک هست نه بیشتر.از بس سواری دادم خسته شدم پس کلا من به شخصه برای خودم زندگی میکنم و ترجیح میدم اشتباهات گذشته رو تکرار نکنم چرا که من عوض شدنی نیستم و هر کس دست کمک دراز کنه باریش میکنم اما بعد که کار اون آدمها با من تموم میشه اول مصیبت ما تازه شروع میشه ...پس کلا بی خیال هموطنان عزیز.....
نگرشهای کلی من نسبت به زندگی عوض شده.قبلا با این که کار میکردم و تدریس اما به نسبت الان کارم هیچ بود از لحاظ کمیت و کیفیت...الان دو برابر گذشته کار میکنم اما به مراتب شادابتر و خوشحال ترم.حتی احساس میکنم توان بدنیم بیشتر شده چون با خودم و نقاط ضعف و قوتم بیشتر آشنا شدم و خودم را در فراز و نشیبهای این راه بیشتر شناختم.به نوعی به خودآگاهی بیشتری نسبت به خودم رسیدم.
مدتهاست که مشکلی برای زانوم به وجود اومده و با این که آتلم رو باز کردم اما هم چنان نمیتونم درست راه برم و می لنگم . اما باز هم خوشحالم و خدا رو شکر میکنم.
مدتی پیش نکته ای توجه من رو جلب کرد.تو زندگی به هر چیزی بیشتر توجه نشون بدی از همون بیشتر به تو داده خواهد شد . اگر به رنج و اشک و درد و غصه و....فکر کنی سهم تو از زندگی همونها خواهد بود و اگر به شادی و خوشحالی و موفقیت فکر کنی سهم بیشتری از اونها خواهی داشت.
این جا کارگاه عملی خودشناسی و خودباوریه.کانادا بهشت نیست برای خیلی ها .خیلی میشه بهش ایراد گرفت از سیستم پزشکی و....اما یاد گرفتم به همه چیز به دید مثبتری نگاه کنم پس به لطف خدا همه چیز برای من عالی پیش میره.امتحان کنید امروز به سختی و بدبختی فکر کنید از صبح هنوز چشمهاتون رو باز نکرده پشت در خونتون صف کشیدند....حالا به شادی و آرامش و....فکر کنید ...روزتون رو در کمال آسایش سپری خواهید کرد.
مدتی پیش در یوتوب با دکتر آزمندیان آشنا شدم.البته قبلا دو باری به مدت ۵ دقیقه سخنرانیهای ایشون رو شنیده بودم اما بر حسب اتفاق مدتی پیش ایشون رو پیدا کردم.وااااااااااااااااو
ایشون انقلاب عظیم و تحولی شگرف در من ایجاد کرد.هر چند قبلا به تکرار حرفهای ایشون رو در کتابهای مختلف اصول موفقیت خونده بودم و به کار می بستم اما دکتر آزمنیان لحنی شیرین و کلامی دل نشین داره و اونجوری از ته دل حرف میزنه و ماشالله اونقدر انرزی مثبت داره که واقعا انسان را متحول میکنه.توصیه میکنم اگر دلتون میخواد در یوتوب مدیریت دلهای ایشون رو ملاحظه کنید و تفاوت رو در زندگی خودتون ببینید.

باید در زندگی خواست تا رسید.همون طوری که قبلا من در باره تابلوی آرزوها و نحوه عمل کردش در زندگی شخصی خودم گفته بودم خواستن و اندیشیدن به هر چیزی و نا امید نشدن در میانه های راه باعث میشه جاده های موفقیت رو سپری کنید.موفقیت جاده سر راست و بی فراز و نشیب که نیست.پر است از دست انداز و خاکی و مانع.من به نوع خودم که یک آدم کاملا معمولی هستم بارها این جاده رو طی کردم .البته در مسیرهای کوتاه و هدفهای مشخص و گرنه هنوز نمیتوانم بگویم در جاده اصلی زندگی چه گلی به سرم زدم اما خوب تا این جا خوب از پس همه چیز براومدم و امیدوارم بتوانم پر انرزی و امید به این روند ادامه بدم و البته برای تک تک شما هم موفقیت و شادمانی آرزو میکنم.
پس نگرش ما به هر چه که الان داریم خیلی مهمه.خیلی ها رو میشناسم خدای ناسپاسی و غر غر هستند و این جا به نظرشون نه تنها کعبه آمال نیست بلکه شاید از ایران هم بدتر باشه...
اما باور کنید این ادمها اگر تو بهشت هم برند هزار تا ایراد ازش در میارن چون دیدشون به همه چیز منفیه.فقط کافیه خوب بخواهید تا برای شما فراهم بشه.
مثلا یک نمونه که همه ازش ایراد میگیرند سیستم پزشکی کاناداست که خیلی کند هستند و.....
تا حالا کسی به شما گفته در این جا همه چیز به طور مطلق رایگانه؟از ویزیت دکتر گرفته تا ام آر آی تا ایکس ری تا سونگرافی تا بیمارستان و........................تنها چیزی که شما باید بابتش پول پرداخت کنید دارو است که البته اگر کم درآمد باشید فرمی رو پر میکنید و تا مبلغ ۷۵ درصد داروهاتون هم رایگان خواهد شد.
برای سیستم پزشکی در این جا تعریف مشخصی وجود داره.یک جدول هست که تعداد اعضای یک خانواده و درآمد کلشون نوشته شده و شما جزو هر دسته که باشید یعنی پول دار باشید باید در ماه یک مبلغی رو به دولت بدهید.بالاترین نرخ پرداختی برای یک خانواده سه چهاره نفره ۱۲۸ دلاره.....یعنی هیچی...چون شما در ماه و سال بالای خدا تومان درامد دارید اما شمایی که این ۱۲۸ دلار رو پرداخت میکنید با منی که کم درآمد هستم و پرداخت نمیکنم در همه شرایط یک سان هستیم و همه چیزها رو به رایگان در اختیار ما قرار میدهند.اگر با پای خودتون به بیمارستان برید و بستری بشید حتی اگر برای چند ماه نیاز به خدمات درمانی هم داشته باشید و در اونجا بستری بشید تمام داروها و بیمارستان و...............مجانی هستند .اگر با آمبولانس شما رو ببرند ۸۰ دلار از شما دریافت میکنند اما اگر شما امضا بدید!!!!!!!!مدتی پیش من در خیابان به دلیل مسمومیت بیهوش شدم و من رو با آمبولانس به بیمارستان رسوندند اما چون از من امضا نگرفته بودند و من رضایت نداده بودم از من پولی اخذ نکردند حتی اگر درخواست هم میکردند این جا مراکزی وجود داره که شما به اونها مراجعه میکنید و میگید من که راضی نبودم و باقی ماجرا.
خوشحالم...خیلی راضی و خدا رو بینهایت شکر میکنم که به من اجازه داد در بین این همه کشوری که دیدم و زندگی کردم این نقطه دنیا بشه محل سکونت من.از مشکلات با همه بزرگیشون دیگه ترسی به دل راه نمیدم چون در این راه به نحوی به بلوغ رسیدم که دیگه فقط با کمک خدا میتونم راهم را پیدا کنم و راه حلهای مناسب را پیدا کنم.
برای همه شما در همه دنیا شادمانی و موفقیت آرزو میکنم.راستی دوستانی هستند که در ایمیلهای مختلف پیام میگذارند من باهاشون تماس بگیرم یا شماره تماس بدم تا بیشتر با هم آشنا بشیم؟؟؟
شما در دنیای من مجازی هستید و من هم....تمایلی برای ارتباط با هیچ کس رو ندارم.در محیط خانواده ام شاد و راضیم و اجازه نمیدم هیچ کس آرامش ما رو به هم بزنه....اونهایی که از شما در دنیای من حقیقی هستند بسیار خاص هستند و البته خانم اما بسیار نادر...ترجیح میدم به همون مقدار بسنده کنم.بیایید حرمتها رو حفظ کنیم.من یک بانوی ایرانی و مادر یک پسر ۱۵ ساله هستم و برای ارزشهام بی نهایت احترام میگذارم.از هیچ کدوم شما شناختی ندارم و فقط نوشتن من در این جا برای اون دسته از دوستانی است که تصمیم به مهاجرت دارند تا بتوانند بهتر در این راه تصمیم بگیرند.در ضمن من در فردریکتون و نیوبرانزویک زندگی نمیکنم و دیگه هیچ کمکی از دست من برای تازه واردین ساخته نیست.همین جا از حضور همه شما نازنین دوستان عذر خواهی میکنم و برای تک تک شما موفقیت و خوشبختی آرزو میکنم.در پناه حق